Dwie uczelnie. Trzy indeksy. Tysiące godzin spędzone w akademickich ławkach. Milion łez. Bezsenne noce przed egzaminami. Pomazane wykresami, słówkami i cytatami zeszyty. Najlepsze imprezy. Wspaniali przyjaciele. Przerażające i piękne wnętrza. Napisane kolokwia. Niespodzianki i rozczarowania. Popołudnia i wieczory w bibliotece. Krew, pot i łzy wylane nad rozdziałami magisterki. Pierwsza praca. Zdobyty dyplom.

I gdy wydaje się, że ta historia dobiega końca, chciałabym wszystko zacząć od początku – dla wszystkich, którzy w październiku pójdą na swoje pierwsze zajęcia historii literatury francuskiej i fonetyki, dla wszystkich, którzy swojego wyboru już żałują albo jeszcze nie żałują, wszystkich tych, którzy romanistykę studiowali i lepiej lub gorzej ją wspominają, z podziękowaniem dla pięćdziesięciu osób, które odpowiedziały na mój apel i wypełniły przygotowaną przeze mnie nostalgiczną ankietę. Wreszcie dla mnie samej – bo tych lat szkoda byłoby mi nie utrwalić po mojemu!

Jeśli więc ciekawi cię jak wspominam najważniejsze zajęcia, stopień ich abstrakcyjności i zaangażowanie wykładowców, jaką studentką zawsze chciałam być a jaką byłam, jaka była moja największa bolączka i najbardziej oszałamiająca studencka radość, jakie patenty na praktyczne ogarnięcie języka, na studiach nierzadko zaniedbywane, polecam i w końcu jak odkryłam co chciałabym w życiu z tym francuskim robić – zapraszam do czytania postów #filologiabezściemy!

Filologia to kierunek od zawsze i pewnie na zawsze chętnie wybierany przez maturzystów. Kolejki do dziekanatu nie kłamią – chcesz odebrać ważny papier albo oddać niezbędny formularz, musisz wstać tego dnia wcześniej (o ile to nie wtorek, bo we wtorek akurat na Wydziale Filologicznym we Wrocławiu nieczynne) i zjeść śniadanie już pod drzwiami. Studenci Wydziału Filologicznego mają do wyboru wiele ścieżek, a wszystkie je łączy zamiłowanie do języka i nauki o nim. Pierwsza to bowiem z filologicznych bolesnych prawd: jeśli cię to nie kręci, jeśli nie rozumiesz w ogóle jak nauka o języku może kręcić, możesz nie poczuć się na tych studiach dobrze. Spośród 50 osób, które wypowiedziały się w ankiecie tylko 11 oceniło, że na filologii zdecydowanie można nauczyć się języka. Aż połowa ankietowanych nie ma na ten temat zdania. Dlaczego nie powinno się iść na filologię tylko po to, by nauczyć się języka obcego doskonale opisała Natalia, autorka najpopularniejszego w Polsce bloga o języku i kulturze Włoch. Tutaj znajdziecie wpis, w którym mierzy się z argumentami za i przeciw studiowaniu tego kierunku, a pod nim kilka naprawdę wartościowych komentarzy Czytelników:http://www.wloskielove.pl/inne/warto-studiowac-filologie-wloska/Mając za siostrę studentkę filologii angielskiej, świadoma zatem praw, obowiązków i przywilejów, wynikających ze złożenia dokumentów na tego typu kierunek, nadal zabójczo zakochana we francuskim mimo bardzo stresującej choć dobrze zdanej matury, stanęłam pewnego gorącego dnia przed drzwiami dziekanatu Collegium Novum w Poznaniu. Byłam tam już wcześniej jako uczestniczka olimpiady języka francuskiego dla licealistów, bo dostałam się do etapu wojewódzkiego, który pisaliśmy właśnie tam. Podejrzewam, że wiem, dlaczego nie przeszłam dalej – w pracy pisemnej użyłam sobie określenia z mowy potocznej, które wydawało mi się tak zabawne i z polotem, że zupełnie zignorowałam fakt, że jest właściwie zwyczajnie wulgarne. Cóż. Ja tu jednak nie o tym chciałam. Stojąc tego dnia pod gmachem przypominającym trochę szpital, a trochę fabrykę komputerów cieszyłam się po prostu na początek czegoś nowego, ale i bardzo wymagającego.

Tramwajem czy bimbą?

Poznaniem nie był bowiem w ogóle zainteresowany mój ówczesny chłopak. Na naszych wyborach trochę zaważyły względy tradycji rodzinnych (u niego rodzice po studiach we Wrocławiu, u mnie jakoś od zawsze i wszyscy Poznań, plus mieszkała tam wtedy moja siostra), trochę organizacyjne – nie aż tak wyśrubowane progi na Akademii Medycznej we Wrocławiu i lepsze opinie o uczelni, gdy z kolei Poznań filologią stoi. On na pierwsze zajęcia pojechał więc tramwajem, ja – bimbą. Zaopatrzeni w specjalny numer telefonu do darmowych wieczornych rozmów i w zniżkę studencką na przewozy regionalne podjęliśmy się takiego medyczno-filologicznego związku na odległość.

Oprócz tego jednego wątku mój Poznań wspominam wspaniale. Collegium Novum doprawdy żyło językami, bo przeplatały się one tam wszystkie – wyobraźcie sobie filologie skandynawskie, słowiańskie, romańskie wymieszane z tymi naprawdę orientalnymi, jedną wielopiętrową bibliotekę pełną tomów z dziwnymi szlaczkami, korytarze przepełnione studentami, powtarzającymi słówka po japońsku, szwedzku, angielsku i francusku, popijającymi inkę nad kiermaszem książek w znajdującym się piwnicy lokalu zwanym Kafką. Było w tym coś z magii.

Niepraktyczna nauka języka francuskiego

Atmosferę tamtego miejsca wspominam zdecydowanie lepiej niż zajęcia. Wkurzało mnie na przykład, że przedmioty z bloku praktyczna nauka języka były zorganizowane zupełnie… niepraktycznie. Rozumiem, że mniejsze filologie, mniej spektakularne niż dominujące angielska i niemiecka, cierpią na przewlekły niedobór native speakerów i że nie jest możliwe, by każde zajęcia z bloku prowadził rodowity użytkownik języka. Jak jednak nazwać fakt, że oboje spośród dwóch „naszych” native’ów zamiast uczyć nas mówić, uczyło pisać? Albo że ponad połowa z 30 godzin przedmiotu, przedstawionego nam jako mówienie była poświęcona zbieraniu w Internecie, przesyłaniu i omawianiu z prowadzącą dokumentacji do przygotowania raptem dwóch nagrań? Z mojej dzisiejszej perspektywy nauczycielki, która nade wszystko ceni sobie gadanie i zachęcanie do niego, patrzę na to jak na ogromny, zmarnowany potencjał. Choć muszę przyznać, że akurat te ostatnie zajęcia przekonały mnie do tego, że ucząc się języka warto się nagrywać – po pierwsze gadamy wtedy sami do siebie, do czego zwykle trudno nam się zmusić, po drugie mamy po czasie wspaniałe archiwum naszych postępów, a po trzecie bezcenną pamiątkę na lata! Pisząc te słowa słucham na przykład dyskusji z moją koleżanką Kasią – debatowałyśmy czy lepiej dawać pieniądze na Wikipedię czy na Unicef. Słucham siebie i uwierzyć nie mogę jak bardzo rozwinęłam się językowo przez te lata, bo kiedyś na przykład koszmarnie akcentowałam wszystkie e z kreską na Suwałki i kompletnie źle używałam rodzajników! Fajnie jest mieć takie potwierdzenie swojego progresu, dlatego na moich zajęciach namawiam do korzystania z aplikacji VoiceThread, w której absolutnie się zakochałam. Pozwala ona pracować z naszymi nagraniami, które można wzbogacić o video czy zdjęcie i na przykład przesłać do oceny komuś, kto na nagranie naniesie swój komentarz w formie audio lub tekstu. Proste, genialne, doskonałe!

​Moi respondenci zwrócili też uwagę na wszechobecną, zabijającą powoli ale na śmierć, owijającą się wokół kostek i nadgarstków… nudę. Sztampę. Oderwanie od rzeczywistości. Przestarzałe materiały, nieciekawe zajęcia, niemajace nic wspólnego z faktycznym stanem rzeczy we Francji. Z przykrością stwierdzam, że istotnie tak na filologii bywa. Z Poznania akurat pamiętam konwersatorium pod hasłem Francja współczesna, na którym analizowaliśmy sytuację rządu w latach… powojennych. Żałuję, że nie starano się wyposażyć nas w wiedzę na temat bieżącej, najbardziej aktualnej polityki, slangu, problemów społecznych czy ekonomicznych. To zupełnie tak, jakby albo nikogo to nie interesowało, albo nikt się na tym po prostu nie znał i bał za to zabierać. Wielka, wielka szkoda. Usprawiedliwiając lektorów, niech mi tylko będzie wolno napomknąć, że postawa nas studentów często też pozostawiała wiele do życzenia, ale refleksje na ten temat zostawię sobie na osobny wpis.

Sporych rozmiarów baniaczek wypłakiwałam jednak każdej niedzieli, machając przez okno pociągu relacji Wrocław-Poznań. I kiedy moja wiara w powtarzaną przeze mnie mantrę o sile miłości i dobrze robiącej związkowi tęsknocie zaczęła słabnąć, postanowiłam – szalik Lecha zamieniam na barwy WKS-u, gzik na twarożek a pyry na kartofle i przenoszę się na Dolny Śląsk.

Dlaczego była to najlepsza decyzja w moim życiu, choć początkowo połowa włosów mi przez nią wypadła i jak w porównaniu wypadają dwie lokalne filologie? Poświęcę temu drugi wpis z cyklu #filologiabezściemy, na który już teraz zapraszam wszystkich śmiałków, którzy dobrnęli do końca pierwszego wpisu. Certyfikat Dzielnego Czytelnika do odbioru w dziekanacie (tylko nie we wtorek)!