Wypadam z sali, spojrzeniem omiatając wiszący w holu zegar. Osiemnasta dwadzieścia pięć. Słyszę, jak w zamkniętym na klucz biurze wariuje mój telefon. Do wyboru mając a) ugryźć kawałek obiadu, b) pójść do toalety, c) oddzwonić na nieznany, dzwoniący co dwie minuty numer – wybieram to drugie, bo z grupą, która za chwilę zaczyna półtorej godziny francuskiego bawię się zawsze tak doskonale, że o głodzie, od śniadania oszukiwanym batonikami, i o rozgrzanym telefonie szybko zapomnę. ​ Czy wszystko wydrukowałam i…